Henrykowo
Wieś Henrykowo założona została około 1304 najprawdopodobniej przez Henryka Laberyka i wymieniana była już z kościołem w roku 1312 i 1316. Ponownej lokacji w roku 1326 na obszarze 113 włók, położonych na polach Rudicus, Glebisken i Comainen w komornictwie melzackim, dokonała kapituła warmińska. Sześć włók przeznaczono na uposażenie kościoła, 11 włók nadano zasadźcy.
Sołtys Henryk Labenyk odsprzedał sołectwo niejakiemu Gerardowi i popuścił wieś. Kapituła zmniejszyła obszar wsi o trzy włoki i znacznie obniżyła czynsz, natomiast nowemu sołtysowi nadano karczmę i młyn w zamian za roczny czynsz w wysokości 2,5 grzywny. Nowy przywilej lokacyjny wystawiono 28 października 1326 r. W 1430 r. gmina wiejska odkupiła od kapituły młyn, znajdujący się w pobliżu wsi za sumę 100 grzywien oraz pół włoki za 12 grzywien. W 1547 roku wspomniana karczma ponownie była własnością kapituły.
Wieś została zniszczona w czasie wojny głodowej i wojny trzynastoletniej.
W roku 1656 w Henrykowie użytkowane było 107 włók. W tym roku było tu trzech sołtysów, 23 gospodarstwa chłopskie i kilku zagrodników, karczmarz i młynarz. 6 włók należało do plebana.
W 1783 roku Henrykowo było wsią królewską, z kościołem i młynem, liczyło 69 domów. W 1784 roku w wyniku pożaru plebanii spaliły się liczne dokumenty parafialne. W 1820 roku we wsi było 61 domów z 465 mieszkańcami. W 1900 roku wieś obejmowała 1936,4 ha ziemi, a w 1905–1937, 4 ha i zamieszkiwało ją 857 osób. W 1939 roku we wsi odnotowano 188 gospodarstw domowych z 798 mieszkańcami, z których 553 utrzymywało się z rolnictwa i leśnictwa, 86 z pracy w przemyśle i rzemiośle, a 45 z pracy w handlu i komunikacji. W tym czasie we wsi było 12 gospodarstw rolnych o areale w przedziale 0,5-5 ha, 25 gospodarujących na areale 5–10 ha, 12 o powierzchni 10–20 ha, 25 gospodarujących na areale 20–100 ha i dwa gospodarstwa o powierzchni powyżej 100 ha.