Lotnisko w Ornecie

Lotnisko zostało wybudowane w latach 30-stych XX wieku przez Niemców. Było lotniskiem zapasowym dla Lotniska Elbląg. Wykorzystywano je w celach szkoleniowych. Zostało wyposażone w trawiaste pole wzlotów.

Od 1933 roku, (czyli dojścia Hitlera do władzy) zaczęto je intensywnie rozbudowywać. Powstały tu koszary, sztab, kantyna, hangary, magazyny, skład paliw, skład amunicji (bombo-skład), wartownie i inne. Większość budynków była drewnianych, kryta blachą lub papą. Możliwe, że w okresie 1942-1944, na polu wzlotów zbudowano betonową drogą startową o wymiarach 1 200 m x 30 m. Prace na Lotnisku wykonywali głównie więźniowie, a w trakcie drugiej wojny światowej jeńcy obozów.

Trzeba pamiętać, że Orneta znajdował się na ważnym kierunku operacyjnym z Pomorza do Inflant. Dlatego lotnisko w Ornecie włączono w system obronny. Oprócz Lotniska zbudowano system niedużych bunkrów obronnych. Powstało ich około 20 sztuk. Ale te bunkry zbudowano w ściśle określonych miejscach, skorelowanych z trzecim elementem obronnym, jakim było celowe zalewanie terenu. Na rzece Pasłęka w miejscowości Pierzchały (w odległości około 20 km od Ornety) zbudowano zaporę, która była w stanie spiętrzyć wodę o około 2 m. Wówczas ogromne obszary byłyby zalane i utrudniałyby przemarsz wojska. Obecnie (2018 rok) na rzece Pasłęka funkcjonuje pięć elektrowni wodnych: Braniewo moc 0,815 MVA, Pierzchały moc 3,3 MVA (1936 rok), Stygajny, Kormoran w Łęguckim Młynie, Kasztanowo moc 0,09 MW (1989 rok).

Na Lotnisku Orneta w okresie wojny stacjonowały między innymi: II/KG 77 – Ju-88, III/KG – Ju-88 A, Stab.I., III/NJG5 – Ju-88 G, Bf 110, 5/NJG102 – Bf-110, NSGr1 – Ju-87 Nachtschachtgruppe, Flugzeugfuererschule A/B33 i123 4.(F) z Elbląga, Aufklaerungsgruppe 14 – JU-188 D/F z Elbląga.

Wykorzystano je podczas agresji na Polskę we wrześniu 1939 roku. Z niego startowały samoloty do ataków na Grudziądz, Toruń, Modlin i inne miasta Rzeczypospolitej.

W czasie II wojny światowej na lotnisku i w jego pobliżu Niemcy założyli obóz jeniecki, obóz pracy i obóz koncentracyjny. Od strony miejscowości Bażyny w obozie przebywali jeńcy Polscy ( 1939 – 1943 ). W obozie pracy od 1942 roku do połowy 1943 roku przebywali jeńcy sowieccy. W rejonie głównego obozu pracy przebywali także jeńcy włoscy w liczbie około 400 osób. W barakach po jeńcach sowieckich umieszczono jeńców angielskich.

Niemcy wycofując się przed armią rosyjską lotnisko zniszczyli. Samoloty, które nie mogły odlecieć zebrali w jednym miejscu i spalili. Budynki zostały zniszczone. Maszyny i urządzenia wywieziono, czynną jeszcze koleją.

Z początkiem 1945 roku lotnisko zostało zajęte przez rosjan – między innymi przez 64 PLM.

Zakończenie II wojny światowej i przekazanie administracji nad miastem Orneta Polsce wcale nie oznaczało wycofanie się sowietów z lotniska. Wręcz przeciwnie. Sowieci założyli tu swoją jedną z wielu baz i intensywnie ją eksploatowali. Prawdopodobnie w dniu 14.09.1947 roku na lotnisko z Malborka przebazowano dwa pułki rosyjskie. Stacjonowały one prawdopodobnie do 1950 roku, kiedy zostały przeniesione w zachodnie rejony Rzeczypospolitej Polskiej.

Lotnisko w rękach Polskich

Do momentu przekazania lotniska stronie Polskiej dysponowało ono tylko nawierzchnią gruntową (trawiastą), choć możliwe jest istnienie RWY betonowego o wymiarach 1 200 m x 30 m. Na pewno istniał plan niemieckie budowy takiego RWY. Pozostawiona infrastruktura była w katastrofalnym stanie. Rosjanie opuszczając teren miast i lotniska nie pozostawili nic. Z początkiem 1951 roku na lotnisku pojawił się 51 Batalion Budowy Lotnisk ( JW. 4003 ) z zadaniem przystosowania lotniska do przyjęcia i bazowania samolotów myśliwskich z napędem turboodrzutowym. Podstawowym zadaniem było zbudowanie betonowego pasa startowego o wymiarach 2.000 m x 50 m i powierzchni 100.000 metrów kwadratowych oraz dróg kołowania i płaszczyzn postojowych. Drogę startową zorientowano na kierunku wschód – zachód o parametrach 06/24, nawierzchnia RWY jest betonowa. Ma współrzędne geograficzne 54,127 N oraz 20,090 E i leży na wysokości 53 m npm. Różnica między najniższym punktem RWY, a najwyższym wynosi 4 metry.

W 1952 roku lotnisko zostało przejęte przez Polskie Lotnictwo Wojskowe. W okresie 1952 – 1953 lotnisko poddane zostało generalnej rozbudowie. W 1952 roku 29 PLM został zmuszony do przejęcia budynków należących do Kościoła Katolickiego (informacja niepewna). W okresie 1952 – 1953 na terenie lotniska prace budowlane nadal prowadził 51 Batalion Budowy Lotnisk. Jednostka ta przystosowała lotnisko do przyjęcia i eksploatacji samolotów myśliwskich z napędem turboodrzutowym w sile jednego pułku. Lotnisko zaliczono do klasy II-b co oznaczało, że lotnisko jest zdolne przyjmować samoloty o rozpiętości skrzydeł do 24 m i które dysponują długością rozbiegu w granicach 800 m – 1 200 m.

Pod lotnisko przeznaczono niespełna 400 hektarów. Teren zbliżony jest do prostokąta o długości około 2 900 m i szerokości 1 400 m. Na teren lotniska prowadzą cztery drogi i jedna bocznica kolejowa. Bocznica została zbudowana w 1950 roku i była podstawową drogą dostarczania materiałów i towarów na lotnisko. Bocznica biegnie łukiem z dworca w Ornecie. Omija miasto od południowej strony i od zachodu dociera do lotniska. Całkowita jej długość wynosi 8 km, z czego 6 km toru ułożono na nasypie linii kolejowej, która łączyła kiedyś Ornetę z Elblągiem, a której odcinek Orneta-Góry ( Słobity ) obecnie ( 2008r. ) nie istnieje. Wiadomo, że podczas II wojny światowej materiały i surowce na lotnisko dostarczano samochodami ze stacji Bażyny, a obecnie ( 2008r. ) miejscowość Bażyny nie ma kolei. Dokładnie nie wiadomo co stało się z kilkoma liniami kolejowymi na Warmii. Przypuszczam, że wojska niemieckie lub sowieckie rozebrały te linie, które biegły w kierunku wschód – zachód, aby utrudnić przeciwnikowi transport.

Dzisiaj ( 2009r. ) trudno jest ustalić ile i jakie budowle zbudowano na terenie lotniska. Po większości z nich nie ma już śladu. Jeśli nawet zostały fundamenty to całkowicie zarosły. Przypuszczalnie były 3 hangary. Dwa hangary mieszczące się w południowej części lotniska były zbudowane przed II wojną światową. Trzeci powstał w północno – zachodniej części lotniska w 50-tych latach. Jego konstrukcja została wykorzystana ( w 2005r. ) na pobudowanie hali sportowej w Ornecie. Z innych budowli na pewno były; domek pilota, koszary, baza paliwowa, budynek sztabu, wartownia i liczne magazyny. Baza paliwowa mieściła się za starymi hangarami. Magazyny uzbrojenia umieszczono koło trzeciego hangaru ( nowego ). Drogi wewnętrzne były wykonane identycznie jak drogi kołowania samolotów, czyli betonowe.

Remonty lotniska przeprowadzano w miarę regularnie, szczególnie pas startowy i drogi kołowania ( lata: 1956, 1958, 1961, 1962 oraz 1965 ). W tym czasie lotnisko było silnie związane z 29 PLM. Po rozformowaniu 29 PLM na lotnisku nie zagościł żaden pułk lotniczy. Lotnisko przez lata 70-te było stale wykorzystywane przez wojsko. Jeszcze w 1972 roku wykonano remont drogi kołowania Nr1, ale na tym koniec.

Gospodarze lotniska 29 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego

Zgodnie z Rozkazem MON Nr 0078/Org z dnia 3.01.1953 roku 29 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego został przebazowany z lotniska w Malborku na lotnisko w Ornecie. Przypuszczalnie w dniu 2.01.1953 roku na lotnisku w Ornecie odbyła się pierwsza zbiórka stanu osobowego Pułku.

29 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego ( JW4988 ) razem z 41 Pułkiem Lotnictwa Myśliwskiego należał do 9 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego, z dowództwem w Malborku. Pułk przebazował się z 14 samolotami Jak-23. Były wśród nich maszyny o numerach; nr 1004, 1006, 1007, 1008, 1009, 1012, 1013, 1017, 1019, 1115, 1210. Lecz już 25.02.1953r. wydano rozkaz o przekazaniu wszystkich myśliwców typu Jak-23 do 6 i 11 DLM. Samoloty z Ornety trafiły do 26 PLM. Jednocześnie na przełomie lutego – marca 1953 roku na stan 29 PLM przyjęto 14 maszyn MiG-15 przekazanych z 41 PLM z Malborka, który otrzymał nowiutkie MiG-15 bis.

Przez całą wiosnę i lato szkolono pilotów na samoloty typu MiG-15, a piloci którzy przeszli już przeszkolenie na Jak-23 na pozostałych siedmiu samolotach pełnili dyżury bojowe od świtu do zmroku w ramach systemu obrony przeciwlotniczej obszaru kraju. W dniu 1.10.1953 roku na lotnisku było już 17 samolotów; 10 MiG-15, 2 UTI MiG-15, 1 Jak-11, 2 Jak-18, 2 Po-2.

Pierwsze lata służby Pułku były bardzo trudne. Wydarzyły się cztery katastrofy i kilka incydentów. Nie wszystko można zrzucić na małe doświadczenie pilotów i obsługę. Trzeba sumiennie przyznać, że eksploatowane pierwsze MiG-15 były maszynami już kilkuletnimi i bardzo wyeksploatowanymi.

W dniu 24.10.1953 roku na lotnisku pojawiły się nowiutkie 8 Lim-1 nr; 1A-06-019, 1A-06-020, 1A-06-021, 1A-06-022, 1A-06-023, 1A-06-024, 1A-06-025, 1A-06-026, 1A-06-027. W dniu 13.11.1953 roku na lotnisku wylądowały kolejne 10 Lim-1 nr; 1A 06-028, 1A 06-029, 1A 06-030, 1A 06-031, 1A 06-032, 1A 06-033, 1A 06-034, 1A 06-035, 1A 06-036, 1A 06-038. Z końcem 1955 roku do Pułku dostarczono 15 myśliwców Lim-2 nr; 1B 02-07, 1B 02-12, 1B 02-15, 1B 02-17, 1B 02-19, 1B 03-01, 1B 03-05, 1B 03-10, 1B 06-02, 1B 07-07, 1B 07-20, 1B 08-14, 1B 08-26, 1B 08-27, 1B 09-29.

Z powodu wstąpienia Polski do Układu Warszawskiego od początku 1956 roku pułk z Ornety rozpoczął pełnić dyżury w systemie obrony przeciwlotniczej północnego obszaru Polski. W tym celu zbudowano specjalne stanowiska postojowe dla samolotów pary dyżurnej oraz niezbędne pomieszczenia dla załogi i obsługi. Istotnym elementem systemu było uruchomienie w grudniu 1955 roku w pobliżu Ornety 602 posterunku radiolokacyjnego obsługiwanego przez 13 Kompanie Radiotechniczną. Punkt dostarczał informacje o sytuacji powietrznej w rejonie działań samolotów z Ornety.

W 1957 roku nastąpił podział lotnictwa na OPL OK. i WL LO. 29 PLM z Ornety trafił do Lotnictwa Operacyjnego do 3 Korpusu Lotnictwa Myśliwskiego z dowództwem w Poznaniu i tak funkcjonował przez 10 lat. Skład wyglądał następująco; 6 DLM Wrocław – 3 PLM Starachowice, 9 DLM Malbork – 29 PLM Orneta, 41 PLM Malbork, 11 DLM Świdwin – 4 PLM Goleniów, 40 PLM Świdwin.
W drugiej połowie 50-tych lat piloci z Ornety uczestniczyli w licznych defiladach, pokazach i zawodach. Szczególnie w tych ostatnich odnosili znaczące sukcesy, zarówno indywidualnie jaki i drużynowo i zawsze plasowali się, jeśli nie na pierwszym miejscu, to w ścisłej czołówce.

W maju 1959 roku Pułk otrzymuje na wyposażenie pierwsze dwa egzemplarze myśliwców Lim-5 P nr 1D-0403, 1D-0408. wyposażony w celownik radiolokacyjny RP-2. Dla personelu jednostki samolot ten był nową jakością. W czerwcu 1959 roku pułk otrzymuje 1 MiG-17 PF z 28 PLM OPL OK.

W 1959 roku postanowiono porównywać umiejętności pilotów myśliwskich z różnych jednostek w bezpośredniej rywalizacji. W dniach od 28.09.1959 roku do dnia 2.10.1959 roku odbyły się pierwsze po II wojnie światowej Centralne Zawody Wojsk Lotniczych i Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju, indywidualne i zespołowe o mistrzostwo lotnictwa myśliwskiego. Na starcie stanęło kilka zespołów i 19 zawodników w konkurencjach indywidualnych. Stanęli na starcie, gdyż wygrali eliminacje. Niektórzy piloci startowali indywidualne i zespołowo. Przed zawodnikami postawiono następujące zadania; wyższy pilotaż, przechwycenie przeciwnika, strzelanie do celów naziemnych i powietrznych, lądowanie z przygaszonym silnikiem, lot nocny po trasie z wyjściem nad radiolatarnie w oznaczony czasie, itp.

Wszystkie zespoły i piloci występujący indywidualnie otrzymali opaski z numerem. Konkurencje rozgrywano z dużym rozmachem. Jeden samolot na bieżąco oceniało kilku sędziów. Szczegółowo analizowano taśmy z fotokarabinów. W kilku konkurencjach sędziowie oceniali wykonywanie zadania wprost z powietrza, lecąc obok w innym samolocie. Oceniali przebieg ataku, bezpieczeństwo, podejmowanie decyzji przez dowódcę. Piloci z 29 Pułku Lotnictwa Myśliwskiego wypadli znakomicie, a szczególnie kpt. Franciszek Walenty, który indywidualnie zajął 1 miejsce.

Klasyfikacja

Indywidualnie:

1 miejsce kpt. Franciszek Walentyn z 29 PLM LO – 2 280 punktów,
2 miejsce porucznik ( kpt. ) Stefan Ziębicki ( Ziembicki ) z 40 PLM LO – 2 210 punktów,
3 miejsce kpt. Garczyński – 2 155 punktów.

Zespołowo:

1 miejsce zespół Kałkusa z 1 PLM z Mińska Mazowieckiego – 2 670 punktów,
2 miejsce zespół Daniłowicza – 2 660 punktów,
3 miejsce zespół kpt. Franciszka Walentyna z 29 PLM LO – 2 335 punktów.

W 1960 roku przeprowadzono II Centralne Mistrzostwa Lotnictwa Myśliwskiego WL i OPL OK. Zorganizowano je tym razem na kilku lotniskach. Centralnym miejscem było lotnisko w Krzesinach z jej gospodarzem 62 PLM. I tym razem piloci z 29 PLM nie zawiedli. Zespołowo 3 miejsce ponownie zdobył zespół kpt. Pilota Franciszka Walentyna.

We wrześniu 1960 roku odbywały się centralne uroczystości z okazji Święta Lotnictwa w Łodzi. Pułk wystawił do pokazów w powietrzu 6 samolotów Lim-2 pod dowództwem kpt. pilota Franciszka Walentyna. Na początku maja 1960 roku na lotnisko przybyła pierwsza partia myśliwców Lim-5 nr 1C 16-06, 1C 16-16, 1C 16-17, 1C 16-18, 1C 16-28, 1C 17-10, 1C 17-20, 1C 17-21, 1C 17-23. W czerwcu dostarczono kolejne 3 Lim-5 nr 1C 16-30, 1C 19-03, 1C 19-04.

Pierwsza połowa 60-tych lat to dynamiczne wprowadzanie do służby samolotów szturmowych i myśliwców naddźwiękowych. Efekt był taki, że najstarszym sprzętem dysponowały jednostki myśliwskie Lotnictwa Operacyjnego, a wśród nich prym wiódł, „in minus” 29 PLM z Ornety. Dodatkowo okazało się, że z takim trudem wprowadzona nowa organizacja lotnictwa nie sprawdziła się. W Ornecie spodziewano się kolejnych zmian.

W 1967 roku 9 DLM zmieniła nazwę na 4 Pomorską Dywizję Lotnictwa Myśliwskiego. Prawdopodobnie w 1967 roku w DWL zapadła decyzja o przeprowadzeniu przez Pułk z Ornety trudnych lotów doświadczalnych. Polegały one na lotach wykonywanych w nocy, bez oświetlenia lotniskowego, tylko przy świetle księżyca. Z ogromnym narażeniem piloci wykonali te loty i stosowny meldunek wystosowano do DWL. Na kolejne takie próby przybył przedstawiciel DWL w randze generała i po osobistym wykonaniu jednego takiego lotu na samolocie SB Lim-2 z kapitanem pilotem Zdzisławem Podwiązką nakazał zaprzestać dalszych prób. Więcej takich lotów nie wykonywano.

W 1968 roku Pułk dysponował trzema Eskadrami. Pierwsza na samolotach Lim-5 P / MiG-17 PF i Lim-5, a pozostałe na Lim-2. Pułk dysponował także kilkoma SB Lim-2, TS-8 Bies oraz An-2. To, że przyszłość Pułku jest niepewna, potwierdzone zostało Zarządzeniem Nr 0197/Org z dnia 12.07.1968 roku wydanym przez Szefa Sztabu Generalnego WP, w którym polecił rozwiązać 29 PLM do dnia 31.12.1968 roku, a ostatnia zbiórka odbyła się w dniu 1.02.1969 roku. Cały personel jak i sprzęt rozdysponowano wśród pozostałych jednostek 4 DLM i innych jednostek podległych DWL.

Dalsze losy lotniska

W 1969 roku nie zapadły żadne decyzje odnośnie likwidacji lotniska. Było ono w dalszym ciągu wykorzystywane przez wojsko. Głównie jako lotnisko zapasowe dla 4 DLM, szczególnie w okresie przeprowadzania prac modernizacyjnych i remontowych na innych lotniskach.

Po likwidacji 29 PLM gospodarzem terenów lotniska została jednostka wojskowa JW3448. Jednostka ta to 21 Polowa Techniczna Baza Remontowa. Swoje główne obiekty miała zlokalizowane w samej Ornecie przy ulicy Braniewskiej zaledwie 2 km od lotniska. Koszary jednostki lotniczej natychmiast zajęła jednostka JW3448. Pobudowano także kolejne garaże i magazyny. Jednostka z Ornety była na usługach silnej jednostki artyleryjskiej, a potem rakietowej zlokalizowanej w Orzyszu odległym o około 160 km. Działały tam w różnym okresie; 68 Pułk Artylerii Haubic, 32 Łużycka Brygada Artylerii, 32 Łużycka Szkolna Brygada Artylerii, 32 Ośrodek Szkolenia Specjalistów Wojsk Rakietowych ( rozformowana w 1989 roku ).

W ten sposób obiekty lotniska w Ornecie były wykorzystywane przez wojska rakietowe. Pełniły głównie funkcje składnicy materiałowo – technicznej w okresie od 1969 do 1989 roku. W niej składowano i remontowano zestawy rakiet taktycznych typu Łuna.

System 9K52 Łuna-M opracowano w 1961 roku i wdrożono do produkcji w 1964 roku. System ten stał się standardem w Wojsku Polskim i państwach UW z końcem 60-tych lat. Jest to system rakiet taktyczno – operacyjnych. Zestaw składa się pocisku taktycznego 9M21, wyrzutni 9P113 i transportera na kołach gumowych czteroosiowy Ził-135LM. Pocisk taktyczny został opracowany na bazie rakiety R-17, którą wyposażono w głowice bojową i jest niekierowany. W Polsce wyłącznie ładunek konwencjonalny. Głowice jądrowe i chemiczne miały pochodzić z trzech składów sowieckich zbudowanych na terenie Polski. Większą część pocisku zajmuje silnik marszowy, wokół którego dyszy znajduje się silnik startowy z szesnastoma dyszami. Ponadto pocisk ma dodatkowy silnik rakietowy, służący do nadania mu ruchu obrotowego. W tylnej części pocisku znajdują się cztery stateczniki, za którymi montuje się tarcze hamujące ( przy strzelaniu na odległość od 15 do 29 km ). Zasięg maksymalny 68 km. Celność z rozrzutem 3 000 m. System Łuna-M udoskonalony ma zwiększoną celność do rozrzutu 800 m.

Prawdopodobnie na wypadek W jednostka z Ornety stawała się Dywizjonem Rakiet Taktycznych systemu Łuna. Także jednostka z Ornety była Szkołą Młodszych Specjalistów Broni Rakietowej, czyli była filią 32 Ośrodka Szkolenia z Orzysza.

W 1990 roku jednostka z Ornety przeszła kolejne zmiany. Jako JW2946 została filią jednostek z Garnizonu Bydgoskiego. W tym czasie była już tylko składnicą. Część terenu oddano władzom cywilnym, w tym ten z hangarem, który stał pusty od początku 1990 roku.
W dniu 15.02.1992 roku jednostka zmienia numerację na JW1715 i stała się składnicą jednostek Garnizonu Elbląskiego i … praktycznie czekała na rozformowanie. Żołnierze służby zasadniczej przebywali w niej do wiosny 1996 roku, a w dniu 31.12.1996 roku jednostka przestaje istnieć. Ostatni żołnierze opuścili jednostkę w 1997 roku.

Cywilne losy lotniska

W 80-tych latach lotnisko dla lotnictwa wojskowego całkowicie straciło znaczenie. W 90-tych latach próbowano lotnisko wykorzystać dla lotnictwa cywilnego. Lecz degradacja infrastruktury, a szczególnie samej drogi startowej, zniweczyły te plany. Droga startowa w połowie swojej długości na odcinku kilkunastu metrów zaczęła się zapadać. Zbierająca się tam woda sprzyjała rozwojowi roślinności i degradacji nawierzchni. Obecnie ( 2008r. ) jest tam spory zagajnik z drzewkami o wysokości do 3 metrów, widoczny nawet na zdjęciach satelitarnych.

W latach 90-tych droga startowa i drogi kołowania zaczęły być wykorzystywane do nielegalnych wyścigów samochodowych i motocyklowych. Spotykali się na nim młodzi ludzie próbujący swoich sił w wyścigach na krótkich dystansach. W kolejnych latach wyścigi te stawały się coraz bardziej zorganizowane. Rozgrywano je miedzy innymi pod szyldem Polskiego Związku Motorowego i Olsztyńskiego Klubu Rajdowego. Wielu uczestników posiadało już licencje kierowców rajdowych. Przeprowadzano już nie tylko wyścigi na krótkich dystansach, ale także duże pętle z szykanami i odcinaki o nawierzchni gruntowej. W pierwszej dekadzie kolejnego wieku wyścigów i rajdów rozgrywano już kilka rocznie. Pomiędzy poszczególnymi zawodami rajdowcy ćwiczyli manewry; poślizgi, wiraże i tak zwane palenie gumy.

W 2003 roku po raz kolejny podjęto próbę przywrócenia lotnisku jego naturalnej funkcji, jako lotniska dla małych samolotów prywatnych typu awionetka. Niestety bez rezultatu. Około 2005 roku hangar który był umiejscowiony w północno – zachodniej części lotniska, przy drodze w kierunku miejscowości Bażyny został rozmontowany i na jego konstrukcji w mieście pobudowano halę sportową.
Lotnisko jest ( 2007 rok ) niezidentyfikowane, nie wpisane do rejestru. Lotnisko znajduje się we władaniu Agencji Mienia Wojskowego. AMW wystawiła resztę terenu na sprzedaż. Teren kupiła niemiecka firma ( spółka ) z hamburga. Na wniosek Niemców zmieniono plan zagospodarowania przestrzennego, aby można był postawić na nim elektrownię wiatrową. Zostaną pobudowane 23 wiatraki. W 2009 roku ukończono formalności prawne. Na szczęście do 2018 roku Farma Wiatrowa nie powstała.

Generalnie pole wzlotów (bez RWY, PPS i dróg kołowania) przeznaczono pod uprawy rolne. Częściowo uprawy te ogrodzono. Uprawia się przede wszystkim kukurydzę.

W 2013 roku zawiązała się grupa osób, (około 35), które postawiły sobie za cel – przywrócenie ruchu lotniczego na byłym Lotnisku Orneta. Rozpoczęli od wywiezienia hałd gruzu i śmieci. Następnie podjęto się całkowitego oczyszczenia wszystkich betonowych elementów pola wzlotów. Przy pomocy ciągnika z oprzyrządowaniem i łopat oczyścili wszystkie betonowe powierzchnie. Nawierzchnia betonowa okazała się w dobrym stanie. Płyty betonowe niepołamane. To skłoniło organizatorów do wyznaczenia pasa startowego we wschodniej części RWY. Następnie wykonano udane testy startu i lądowania samolotem TS-8 Bies nb 0929 SP-YBX. Potem było kilka wizyt prywatnych samolotów General Aviation. Niestety, brak stacji paliw, możliwości hangarowania lub nawet pozostawienia samolotu pod opieką właściciela „lądowiska” zniechęcał do kolejnych przylotów. W tym czasie zorganizowano „I Piknik Lotniczo Militarny”, który miał być jaskółką dla kolejnych tego typu spotkań. Od tego czasu minęło kilka lat i Lotnisko na powrót zarasta.

Poza polem wzlotów Lotnisko Orneta zarasta praktycznie od 1968 roku. Trudno się przemieszczać nawet piechotą przez zarośla. W pobliżu PPS rosną zdziczałe drzewa owocowe; jabłonie i grusze.

Podstawowe dane Lotniska Orneta

Brak statusu. Tylko przy drogach publicznych są tablice o możliwości spotkania samolotów.
Współrzędne / Coordinates N54°07’43.2″ E20°05’40.3″
Elewacja / Elevation 175 ft
RWY kierunek 062/242 Pierwotnie o wymiarach 2 000 m x 50 m. Wyznaczony obszar 1 000 m x 15 m.